"Het zijn de kleine momenten die het leven waardevol maken."
Als fotografe leg ik deze momenten vast zodat jij een prachtige en tastbare herinnering hebt om op terug te kijken.
Soms kom je op bijzonder plekken, dankzij mensen die je mag ontmoeten. Zo ook via de fotogroep Licht Roime. Albert kon regelen dat we in de oude zuurkoolfabriek van Rustenburg te Opperdoes foto's konden maken.
Van 1910 tot 2008 werd hier zuurkool gemaakt. In de laatste jaren werden er diverse smaken toegevoegd. Nu komen hier 10 nieuwe woningen te staan.
Tijdens de zomervakantie kregen we de mogelijkheid om diverse avonden te shooten.
Mijn dochter Estrélla wilde één avond wel model staan. Ze was lichtelijk nerveus om voor 5 fotografen te staan, waarvan ze er drie niet kenden. Maar door haar favoriete muziek op te zetten en haar als eerste wat instructie te geven voelde ze zich al meer op haar gemak.
Als iedereen er bij was hield ze zich in. Maar zodra ik even als laaste met haar aan de slag ging, kwam het meisje die ik ken. Stoer en zelfverzekerd.
Onlangs had ik kaarten gewonnen voor het National Circus Barani.
Helaas konden de zondags shows in Wieringerwerf en Den Oever niet doorgaan. In Wieringerwerf i.v.m. een ander evenement op die dag en in Den Oever vanwege de code geel die onderweg was.
Zo zonde want dat betekent die dagen geen inkomsten maar wel kosten aan vergunningen etc. Mensen die boos zijn en het niet willen begrijpen. Het hoort erbij maar toch.
Als ondernemer snap ik de frustraties helemaal.
Het is namelijk niet alleen de show die ze geven, het is al het werk voorafgaand en na afloop.
Het op- en afbouwen, het verzorgen van de dieren etc. Dat alles gaat gewoon door. Werk die de bezoekers niet zien en vaak ook niet beseffen. Uren die 'niets' opleveren maar nodig zijn om de shows te kunnen draaien.
Ik leef met ze mee op de momenten dat de show niet door kan gaan, maar ben nog enthousiaster als ik eenmaal bij de show aanwezig ben. Diep respect voor de lef, kracht, moed en enthousiasme die ze laten zien.
Naast mij hoor ik de nodige oh's en ah's van mijn 9-jarig mannetje die eindelijke voor het eerst naar het circus kon.
Volgend jaar gaan we weer!
"Great things never come from comfort zones".
Om verder te komen moet je soms dingen doen die uit je comfortzone liggen. Waarom ik dit zo belangrijk vind?
Je zorgt dat je groeit, dat je ontwikkelt, dat je meer verdieping krijgt in de dingen die ja al doe en soms krijg je er ook inzichten van die ja anders niet had opgedaan.
Vanmorgen volgde ik een macro workshop van Bob Daalder Photography, bosanemonen zo fotograferen dat het een dromerig beeld wordt. Dat is echt uit mijn comfortzone. Ik heb van mezelf een wat donkere stijl van fotograferen, en nog niet veel gewerkt met een macro lens, een hele uitdaging was het dus.
En daar lag ik vanmorgen plat op mijn buik, in het natuurgebied Donkere Duinen. En terwijl ik zo bezig ben en Bob vraagt of het allemaal wil lukken. Het geduldig uitlegt en ik weer aan de slag gaat, hij het later weer vraagt en ik vraagt waar ik tegen aan loop wordt het me duidelijk. Ik loop glashard tegen mezelf aan. Ik ben zo gewend om altijd aan te staan. Thuis, in mijn vorige baan, in mijn huidige baan, tijdens het fotograferen van een uitvaart. Het maakt dat ik het lastig vind om in de rust te gaan zitten, het geduld te hebben om een mooi beeld te creëren. Want laten we eerlijk zijn, ik weet hoe mijn camera werkt. Ik weet hoe de belichtingsdriehoek werkt etc.
Maar gewoon het geduld hebben om het beeld in alle rust te compenseren, te zoeken naar de juiste hoek en alles, juist dat werken vanuit die rust maakt het lastig voor me.
Zo wordt een workshop ineens een hele verdieping in jezelf, een stukje bewustwording.
Maar lightpainting doe je niet zomaar even. Het draaien, het constant werken zodat je mooie strakke resulaten krijg. Maar ook wat doet de beweging uiteindelijk, wat laat het zien, hoe pakt de kleur uit, of de combinatie van de pose met de beweging die ik maak met de tube. Het gaat om het samenspel. Dat maakt het super leuk om te doen. En soms in het donker ook wel een beetje spannend.
Inmiddels zijn er al wat ideeën ontstaan die ik uit wil gaan werken en proberen. Hou goed mijn social media in de gaten, want wie weet komt er nog een oproepje om eens een ander model te hebben dan mijn mooie dochter.
En als ik dan nu toch je aandacht hebt, stem nog even mijn op foto via onderstande link! Ik heb er nog 14 nodig!
https://www.cameraland.nl/fotowedstrijd/lightpainting
onder het tabje inzendingen. De wedstrijd loopt tm 23 maart 2023.
Als fotograaf werk je veel met licht. Of het nou overdag of avond is. Licht is een belangrijk onderdeel van de fotografie. Momenteel ben ik mij aan het verdiepen in Lightpainting fotografie. Waarom?
Ik ben van mening dat het me scherp houdt, ik leer weer nieuwe technieken en het is een stukje ontspanning, even op een andere wijze met mijn fotografie bezig zijn. Maar niet alleen dat. Ik wil graag andere soort foto's van mijn kinderen kunnen maken. Juist met mijn pubers lijkt het me super om ze op hun eigenwijze neer te kunnen zetten. De foto hierboven is met mijn dochter. Sierlijk en een echte dansers. Ik wilde graag deze kant van haar laten zien. De andere kant is een stoer meid die niet met zich laat sollen.
netwerken
Wat hebben deze twee met elkaar te maken.
Netwerken is een woord die je tegenwoordig vaak hoort.
Ook ik als fotograaf doe hieraan mee. Contacten leggen
met andere, binnen mijn eigen branche maar ook in de uit-
vaartbranche om afscheidsfotografie onder de aandacht te
brengen.
Ik merk nog te vaak dat het onbekend is, dat mensen het
vreemd vinden, dat hun beeld van afscheidsfotografie niet
klopt. Dat is de reden dat ik vorig jaar ben aangesloten bij
Afscheidsmomenten. Samen maken we ons sterk om
afscheidsfotografie op de kaart te zetten. Afscheidsmomenten
werkt ook graag samen met andere partners binnen de uit-
vaartbranche. Wikkelgoed is er een van. Door heel Nederland
geven zij een vouwtraining.
Voor afscheidsmomenten gaf ik samen met een collega-fotograaf een lezing over ons werk en legde wij de avond vast.
Tijdens en na de avond is er ruimte om contact te maken met mensen in de uitvaartbranche. Sommige staan er voor open en andere vermijden je liever, ze zien je eerder als een fotograaf die in de weg loopt. Helaas is dat niet anders en kan je niet met iedereen vriendjes worden. Maar met degene die wel interesse hebben en de waarde ervan in zien, wisselen we onze kaartjes met elkaar uit en spreken we een keer fysiek af.
Lees jij dit en zit je ook in de uitvaartbranche, sta je open om kennis te maken? Neem dan contact met mij op, ik ga graag in gesprek met jou om te zien wat we voor elkaar kunnen betekenen maar vooral om samen de nabestaanden te helpen in hun rouw.
Wat een onwijs gave ervaring was dit. Afgelopen maandag was het noorderlicht in Nederland te zien. Mijn broer en ik wachten hier al een aantal jaar op, iedere keer als de mogelijkheid er was gingen we naar de afsluitdijk en duimden we dat het ook eens mochten zien. Maar helaas iedere keer kwamen we teleurgesteld thuis.
Door werkzaamheden op de afsluitdijk kozen we deze keer voor Vatrop bij Den Oever. En om eerlijk te zijn, we hadden niet nagedacht over een mooie compositie. Terwijl we daar best wel alle tijd voor hadden. We hebben namelijk 2 uur staan wachten, nou ja, staan koukleumen totdat het licht te zien was.
Met het blote oog was er op voorhand niet zo veel te zien, de camera echter liet al een groene gloed zien onder in de lucht. Daar was ik al zo blij mee. Was meer dan ik in al die jaren had gezien.
Rond 22 uur werd het noorderlicht ook zichtbaar voor het blote oog, inclusief de veldlijnen en de rood/paarse kleur. Je kon het licht zien dansen en de euforie was bij iedereen die er stond te horen. Echt een kippenvel moment. En ja, natuurlijk ziet de camera meer dan het blote oog. Maar het was zeker goed zichtbaar.
meer foto's zijn te zien op mijn fb-pagina.
Op zaterdag 29 november 2008 kwam de wereld stil te staan. Het is de dag waarop mijn vader plotseling is overleden. Zo stond hij en zo lag hij op de grond en mocht reanimatie niet meer baten. Mijn vader was samen met mijn man bij een goede vriend, wiens huis was afgebrand. Mijn vader wist uit eigen ervaring hoe dit was. Om niets meer te hebben en alles te verliezen. Het ironische is dat dit op 28 november 1967 gebeurd was.
Ik kan de dag van mijn vaders overlijden nog tot op de minuut herinneren. De tijd kwam stil te staan, het enige liedje wat ik op de nog op de radio gehoord heb die middag was “er is leven na de dood”. Dit nummer is dan ook gedraaid op zijn begrafenis, 6 december 2008. De ochtend na Sinterklaas.
De week van overlijden hebben mijn broer en ik alles gefotografeerd, de kist, de bloemen, mijn vader, zijn handen, onze handen samen, mijn vader samen met zijn kleinkinderen. Nog 1 keer……….Het gaf ons veel troost. Fotograferen is onze gezamelijke hobby. Dankzij mijn vader hadden we geleerd hoe waardevol foto’s waren, want van mijn vader van vroeger hadden we niets.
We hebben foto’s gemaakt van het schilderen van de kist, de kinderen die ons hielpen. Sinterklaasavond die gevierd werd, want ga de kinderen maar uitleggen dat Sinterklaas niet komt. Opa had nog loopwagentjes gemaakt voor de jongste twee kinderen, toen 6 maanden en 1 jaar oud.
Wat hadden we een fijne uitvaartleider! Dirk Droog uit Nieuwe Niedorp. Deze man begreep precies wat wij nodig hadden en wat niet. De kinderen betrok hij erbij, hij reed nog even naar Hoorn om daar witte ballonnen met helium te regelen. Het waren de kleinste gebaren die zo belangrijk waren in deze zware week. Het was niet te bevatten dat mijn vader er nooit meer zou zijn, dat de kinderen geen opa meer zouden hebben. En onze moeder alleen achterbleef.
Goede vrienden van ons filmden veel en konden dit prachtig na bewerken. Hun hebben we gevraagd om de dag van de uitvaart te filmen. Voor de kinderen en voor ons. Er gaat zoveel langs je heen.
Voor 2008 was dit vrij uniek. Toen dacht ik wel, goh hoe mooi zou het zijn als dat bestond, uitvaartfotografie. Het zal er ongetwijfeld al geweest zijn maar in het gebied waar ik woonde had er ik er nog nooit van gehoord.
De dvd hebben wij met de kinderen nog regelmatig terug gekeken. De handen van mijn vader heb ik als vergroting op een canvas laten afdrukken. En deze foto is voor mij enorm belangrijk. Dit waren de handen van mijn vader. De handen die mij als klein meisje vasthield, de wereld liet verkennen. De handen die mij leerde om hout te bewerken. De handen die zo hard gewerkt hadden, waar de groeven inzaten.
Helaas mijn vader mocht geen 128 jaar worden zoals hij zelf altijd zei. 61 jaar is de leeftijd waar voor mijn vader het leven stopte.
Dag lieve papa, dank je wel voor alles. Door jou heb ik de stap naar afscheidsfotografie gemaakt, ik weet dat je altijd met me meegaat.
Ik hou van jou
-xxx-
Samhain (fonetisch: Sauwen) is het oorspronkelijke feest van Halloween. Dit wordt gevierd van 31 oktober op 1 november. Samhain is een van de drie Keltische oogstfeesten. Het is de overgang van licht naar donker, zomer naar winter. Daarmee begint de nieuwe cyclus van het jaar. In de loop der eeuwen is dit feest vervangen voor Halloween, om de ‘spoken’ weg te jagen.
In deze tijd is de sluier tussen de werelden dun. Het voelt alsof onze voorouders, en degene die we verloren hebben dichterbij zijn, het gemis kan daarmee ook sterker voelen.
Tijdens Samhain kan je bijvoorbeeld een extra bord neerzetten, een kaarsje aan steken of een voorouderboom maken, erg mooi om dit samen met je kinderen te doen.
Wat betekend Samhain voor mij? Ik zie het als een periode om terug te kijken naar het afgelopen jaar. Een periode waar ik bewust even terugdenk aan degene die ik moet missen. Extra over ze praat en ze herdenk in liefde. Ik maak nieuwe wensen en doelen voor het aankomende jaar. Ik vier Samhain met mijn gezin, we eten pompoensoep en versieren we het huis met Halloween decoratie. We dekken de tafel, met het extra bord en steken de kaarsjes aan. Ik vertel een zelfgeschreven verhaal, waarin mijn kinderen de hoofdrol spelen, voor. Ook praten we over de dood, hoe kijken zij hiertegen aan? Vinden ze het eng? Geloven ze dat je na de dood ergens heen gaat, etc.
Als we klaar zijn, zetten we het extra bord buiten neer en steken we buiten de kaarsjes aan zodat onze gemiste familieleden de weg kunnen vinden.
Ik zou het leuk vinden om te horen hoe jullie dit doen in het gezin?
Praten jullie over de dood? En wat voor ‘rituelen’ hebben jullie om de gemiste dierbaren te herdenken?
Een boostcamp tweedaagse voor afscheidsfotografen, van beginnend tot gevorderd. De titel zegt het al eigenlijk, deze twee dagen hebben mij een boost gegeven. De meeste dingen wist ik al vanuit mijn opleiding van bekwaam afscheidsfotograaf. Het nog een keer horen met inmiddels iets meer ervaring is zeker weer inspirerend en vernieuwend.
Ik was er aanwezig samen met het team van afscheidsmomenten. Daarnaast waren er 22 deelnemers, afkomstig uit het hele land. Iedereen met dezelfde struggelingen, oke de een misschien iets meer dn de ander. Maar wat een feest van herkenning. Er was een optie om te eten en te overnachten in een B&B in Boxtel, het hof van Vijfeijken. Een absolute aanrader. Maar ook om contact te maken met mede fotografen is enorm gaaf. Je leert elkaar anders kennen, en er ontstonden mooie samenwerkingen of ideeën. Dat is het mooie binnen de afscheidsfotografie, je bent geen concurrenten van elkaar maar collega's. Zo heb ik het tot nu toe nog steeds ervaren. Met zijn allen willen we eraan werken om de dood bespreekbaar te maken. De dood is het laatste onderdeel van het leven. Hoe verdrietig het ook is, vaak zijn er mooie herinneringen of samenkomsten die bijna op een reünie lijken. Het helpt in de rouwverwerking.
De boostcamp werd gegeven door Boukje Canaan en Ilja Verstraten.
De foto's die ik met mijn dochter heb gemaakt komen daaruit voort. Tips van andere fotografen uitproberen en kijken hoe ik hier mijn eigen draai aan kan geven.
Mijn dochter vond het heerlijk om weer als model te staan. Het bracht haar even terug in de tijd waar zij model stond voor Ewa Cwikla.
Ik vind het heerlijk om met haar te werken, het gaat zo vanzelf. Ondertussen heb ik leuke gesprekken met haar, over wat haar bezig houdt.
Een paar van deze foto's staan onder de tab 'portfolio kinderen'.
Want ook pubers zijn prachtig om te fotograferen!
Waar de meeste mensen de beste ideeën hebben als ze rustig op het toilet zitten, of onder de douche staan. Lukt mij dit het beste door een boswandeling te maken. De natuur, de rust, de geluiden of juist het gebrek daaraan brengt mij rust. Mijn camera mee, en tijdens deze wandeling kan ik heerlijk bezig zijn met mijn omgeving. Hierbij komt ook de inspiratie die ik soms nodig heb, of kan ik juist het overzicht krijgen waarnaar ik opzoek was.
Soms is het lastig om tussen alle bedrijvigheid rust in je hoofd te vinden. Die rust heb je nodig om nieuwe ideeën op te kunnen doen, om overzicht te hebben van wat er nog te doen is etc.
Momenteel is die rust in mijn hoofd ver te zoeken. Onder andere door mijn examen van 10 mei voor de opleiding Bekwaam afscheidsfotograaf. Dit examen bestaat uit een document en een presentatie. Door alle drukte is het soms lastig om hier rustig voor te kunnen gaan zitten. Een baan, groot gezin en afspraken, maken het moeilijk. Toch is dit wat ik wil, en waar een wil is een weg. Zolang je je doel duidelijk hebt vind je je motivatie en je lukt het je om je successen te halen.
Copyright © Alle rechten voorbehouden
KVK-nummer: 8500931
